Το σπίτι μου στο Takoma Park, Md. το 1985, τη χρονιά που το αγόρασα.
Η πρόσφατη ανάρτησή μου σχετικά με τον ελκυστικό φράχτη που εγκατέστησαν οι διπλανοί μου γείτονες περιλάμβανε μια άσκοπη αλλά ένθερμη σκάψιμο στον σύνδεσμο της αλυσίδας, τον τύπο του φράχτη που δεν επέλεξαν, ευτυχώς.
Αυτό θύμιζε το σπίτι που αγόρασα το 1985 που έφερε έναν κρίκο αλυσίδας γύρω από την μπροστινή αυλή. Θυμάμαι λίγο μετά τη μετακόμισή μου μια φίλη μου την επισκέφτηκε και μου είπε αυστηρά «Κάψε αυτόν τον φράχτη με κάτι, σαν αμπέλι!»
Φυσικά αυτό έκανα, χρησιμοποιώντας το αμπέλι που ήταν ήδη εκεί, σέρνοντας αθώα κατά μήκος του εδάφους ακριβώς μέσα στον φράχτη –τον όλο και πιο μισητό αγγλικό κισσό– και έκανε τη δουλειά.
Όπως μπορείτε να δείτε, σίγουρα κάλυπτε την άσχημη περίφραξη και την κληματαριά που είχα εγκαταστήσει πάνω από την είσοδο. Μου λένε ότι μερικοί αποκαλούν αυτόν τον συνδυασμό φράχτη και φράχτη „προπύργιο“.
Έφτασα να το αποκαλώ τεράστιο πονοκέφαλο συντήρησης γιατί φυσικά περνούσε επιθετικά στο πεζοδρόμιο και πέρα από τα σύνορα των λουλουδιών μου, όπου κανένα φυτό δεν μπορούσε να το ανταγωνιστεί.
Έτσι, επιτέλους αφαίρεσα το μισητό πλέον «κόπο», μια διαδικασία που απέφερε τρομακτικές, άσχημες όψεις του τερατώδους αμπέλου…
και τα αντικατέστησε όλα με έναν ελκυστικό ξύλινο φράχτη. Τι ανακούφιση!!
(Αυτό μου θυμίζει τη μια φορά που επισκέφτηκε τον κήπο μου ο τότε συγγραφέας του κήπου της Washington Post, Adrian Higgins, για το χαρακτηριστικό του ιστορία για το GardenRant. Το μόνο του σχόλιο για τον κήπο μου, μπροστά ή πίσω, ήταν να πει ότι του άρεσε ο φράχτης! Στην άμυνα του κήπου, ήταν Φεβρουάριος, αλλά ακόμα….
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι η μεταλλική τέντα πάνω από τη βεράντα είχε φύγει προ πολλού και η παλιά επένδυση έχει αντικατασταθεί επίσης.
Η όλη μετάβαση κράτησε μόλις 25 χρόνια περίπου.
Για φοιτητές αρχιτεκτονικής, το σπίτι χτίστηκε το 1925 από ένα κιτ Sears Roebuck. Είναι το μοντέλο «Conway».